BOKSER

Kończyny tylne. Miednica długa i szeroka, zwłaszcza u suk. Uda możliwie jak najszersze, wysklepione, nie wysokie i płaskie. Podudzie również muskularne. Ukątowanie stawów biodrowych i kolanowych jak najmniej tępe. Kolano w postawie zasadniczej wysunięte na tyle ku przodowi, aby sięgało do linii poprowadzonej od guza biodrowego do podłoża. Kąt w stawie skokowym około 140°. Śródstopie krótkie, nieznacznie nachylone do podłoża pod kątem 95—100°, a więc niezupełnie prostopadle. Kończyny oglądane z tyłu — całkowicie proste. Staw skokowy suchy, nie limfa-tyczny, z silną piętą. Palce zwykle nieco dłuższe niż przednie, zwarte i wysklepione (tzw. kocie).

Ogon. Nasada ogona gruba, położona raczej wysoko niż nisko. Ogon przycięty, noszony wysoko.

Szata. Włos krótki, lśniący, twardy, ściśle przylegający.

Maść. Żółta lub pręgowana. Żółta we wszystkich odcieniach, od ciemnej czerwieni do jasnożółtej; najładniejsze pośrednie odcienie (żółtoczerwone). Maska czarna, nie wychodząca poza kufę, aby pies nie miał ponurego i nieprzyjemnego wyrazu. Maść pręgowana — od jasnozłocistej do ciemno pręgowanej, prawie czarnej. Tło i pręgi kontrastują ze sobą; pręgi równoległe do żeber, rozmieszczone ani zbyt gęsto, ani rzadko, nie zlewają się z tłem. Białe oznaki dopuszczalne (mogą nawet robić dobre wrażenie). Boksery o zasadniczym umaszczeniu (tle) więcej niż w 1/3 białym, tak samo czarne lub całkiem białe albo inaczej umaszczone niż przewiduje wzorzec, nie mogą być wpisywane do ksiąg hodowlanych ani dopuszczane na wystawę.

Wymiary ciała. Wzrost: psy 57—63 cm, suki 53—59 cm. Psy przy wzroście 60 cm powinny ważyć ponad 30 kg, suki przy wzroście 56 cm — około 25 kg.

Wady. Brak wyrazu i szlachetności, ponury wyraz, wadliwe uzębienie na skutek chorób lub złego ustawienia zębów. Głowa spiczasta lub buldogowata. Ślinienie się. Uszy źle cięte. Niemiecki klub hodowców bokserów uchwalił w kwietniu 1971 r., że w Szwajcarii na skutek przepisów o ochronie zwierząt dopuszczalne jest uznawanie bokserów z nie ciętymi uszami. Zakaz cięcia uszu obejmuje też Wielką Brytanię i większość krajów skandynawskich i tam również ocenia się na równi psy z uszami nieciętymi. Również u nas psy z uszami nie ciętymi są dopuszczane do wystaw i oceniane na równi z psami o uszach przyciętych. Widoczna spojówka. Pokazywanie zębów lub języka. Spiczasta lub lekka kufa; nos (trufla) jasny lub cielisty. Grzbiet karpiowaty, łękowaty, wątły. Długie, wąskie, zapadłe lędźwie, słabo związany zad. Ogon nisko osadzony, przebudowanie, stromy lub zbyt mało ukątowany tył, wątłe uda, krowia postawa, beczkowate lub szablaste kończyny, wąsko ustawione stawy skokowe, wilcze pazury, luźne stawy, chód chwiejny, łapy zajęcze, podstawione łub zanadto odstawione. Białe odznaki, takie jak np. w całości albo w połowie biała głowa.

Przy ocenie psa bardzo ważne są jego cechy psychiczne. Usposobienie boksera jest niezmiernie ważną cechą i powinno ono być odpowiednio rozwijane. Jego przywiązanie i wierność wobec pana i domowników, jego czujność, nieustraszona odwaga jako obrońcy i stróża rozsławiły go od dawna. Jest łagodny w rodzinie, pogodny i przyjazny w zabawie, lecz groźny w walce na serio. Jest pojętny w nauce dzięki swej karności i odwadze, wrodzonej ciętości i węchowi. Jest niewymagający i czysty. Charakter jego jest prawy, bez fałszu i podstępu, także w starszym wieku. Złośliwość, podstępność, zawodność, brak temperamentu i tchórzliwość są błędami. Boksery mają wszelkie zalety psów bojowych bez ich wad. Można by powiedzieć, jest to rasa będąca kontynentalnym odpowiednikiem buldogi.

Bokser zachował swe cechy psa bojowego. Trzymany w odosobnieniu lub na łańcuchu staje się zły. Nie darzony przyjaźnią lub pozbawiony stałego towarzystwa człowieka i zwierząt domowych nabiera cech swoich przodków, którzy brali udział w walkach na arenie. Dlatego szczególnie przy tej rasie należy przypomnieć, że proces wychowania i socjalizacji szczeniaka powinien się zacząć jak najwcześniej i zaniedbania w tej mierze mogą spowodować nieodwracalne skutki, a w szczególności skłonność do walk z innymi psami czy zwierzętami. Boksery obdarzone są doskonałym węchem, nadają się więc do służby śledczej, jak wykazały to doświadczenia Menzlów nad zmysłem powonienia. Ale nie mają szczególnych zainteresowań łowieckich i dlatego rzadko zdobywają się na samodzielne kłusownictwo, jeśli nie przyłączą się do włóczących i kłusujących kundli. Niemniej można boksery używać do pracy jako posokowce i tropowce, wykorzystując ich wrodzony doskonały węch.

Może warto jeszcze wspomnieć, że niemiecki kynolog Fleming dopatruje się kolebki tej rasy w Gdańsku, gdzie miały być nieocenionymi towarzyszami rzeźników i zwane też były psami rzeźnickimi. Rasa ta zyskała tak wielką popularność wszędzie, iż w ramach FCI zawiązał się międzynarodowy klub przyjaciół tej rasy ATIBOX. Trzeba obiektywnie stwierdzić, że rasa ta, obok owczarka niemieckiego, jest najbardziej udanym produktem hodowli niemieckiej.