OWCZAREK SZKOCKI (COLLIE)

OWCZAREK SZKOCKI (COLLIE)

Wzorzec angielski wpisany do rejestru FCI pod liczbą 156c (18. X. 1964 r.)

Kontynentalne psy owczarskie „pasły” owce na ograniczonych pastwiskach, między uprawnymi polami. Wskutek takich warunków musiały ściśle współpracować z człowiekiem, zganiać stada na drogach i ścieżkach według jego wskazówek i pilnować, aby owce czy bydło nie wychodziło poza obręb drogi lub pastwiska i nie czyniło szkód w uprawach polowych. Natomiast owczarki szkockie pracowały bardziej samodzielnie na rozległych pastwiskach górskich. Tam problem pilnowania pasących się zwierząt, aby nie wyrządzały szkód, praktycznie nie istnieje. Rola owczarka sprowadza się do pilnowania, by stado nie rozbiegało się zbytnio, oraz do odszukiwania sztuk zbłąkanych w wąwozach czy rozpadlinach górskich i samodzielnego doprowadzenia tych sztuk do stada lub bacówki. Praca ich jest zatem bardziej samodzielna i dlatego są one trudniejsze do układania; nie mają ślepej karności, która cechuje owczarki niemieckie. Nie można odmówić im jednak inteligencji. Anglicy uważają te owczarki za równie uniwersalne jak owczarki niemieckie. Jednakże collie przywożone na kontynent nie wytrzymują konkurencji jako psy użytkowe — poza służbą w łączności. Być może, zbyt mało zajęto się nimi jako psami użytkowymi, lecz fakt, że owczarek niemiecki zyskał w Anglii dużą popularność — mimo wielkich ograniczeń i trudności importowych — pozwala wysnuć wniosek, że pies ten jako towarzysz i obrońca raczej przewyższa swego szkockiego kuzyna. Nie da się jednak zaprzeczyć, że owczarek szkocki jest psem niezwykle reprezentacyjnym i dekoracyjnym. Jeśli więc ktoś chce zadowolić się psem pięknym, a przy tym czujnym stróżem i wiernym towarzyszem oraz nie przykłada większej wagi do łatwości szkolenia, ten może mieć pełne zadowolenie z owczarka szkockiego. Nadaje się szczególnie na towarzysza jeźdźca czy rowerzysty.

Wrażenie ogólne. Owczarek szkocki powinien na pierwszy rzut oka robić wrażenie pięknego psa, odznaczającego się niewzruszoną godnością, o harmonii niezakłóconej w żadnym szczególe. Aby collie był zdolny do realizowania w pełni swej naturalnej skłonności do pracy psa owczarskiego, musi się odznaczać siłą i aktywnością, bez ociężałości i jakichkolwiek śladów niezgrabności.

Głowa. Oglądana zarówno z przodu jak i z boku przypomina przytępiony, kształtny klin. Część mózgowiowa płaska, po bokach zwężająca się stopniowo i łagodnie od uszu do końca nosa, bez wypukłych policzków. Koniec smukłej, dobrze zaokrąglonej kufy jest tępy, lecz nie graniasty. Oglądana z profilu linia pokrywy czaszki i grzbiet nosa tworzą dwie równoległe proste jednakowej długości, przedzielone nieznaczną, lecz zauważalną krawędzią czołową. Punkt środkowy między wewnętrznymi kącikami oczu jest równocześnie środkowym punktem długości głowy. Nos bez względu na maść psa musi być czarny. Oczy stanowią bardzo ważny element oceny i nadają psu łagodny wyraz. Powinny być średniej wielkości, osadzone nieco ukośnie, kształtu migdałowego, barwy ciemnoorzechowej. Wyjątek stanowią okazy o maści marmurkowej, u których oczy (jedno lub oba) bywają często niebieskie lub z niebieskimi plamami. Wyraz oczu pełen inteligencji, zwłaszcza gdy pies nadsłuchuje. Uszy małe, osadzone na szczycie głowy niezbyt blisko siebie ani nie za bardzo na jej bokach. W stanie odprężenia skierowane do tyłu, w stanie napięcia zaś skierowane do przodu, półstojące, z końcami lekko załamanymi. Zęby duże, dolne siekacze zachodzą ściśle za górne; nieznaczna szczelina nie stanowi poważnej wady. Żuchwa silna, wyraźnie wyrzeźbiona, niezbyt duża.

Szyja. Muskularna, silna, dość długa i nieco łukowato wygięta.

Tułów. Nieco dłuższy niż wysokość psa. Grzbiet mocny, nieznacznie wzniesiony nad lędźwiami, żebra dobrze wysklepione.

Klatka piersiowa głęboka i dość szeroka. Łopatki ustawione ukośnie, dobrze ukształtowane.

Kończyny przednie. Proste, muskularne o średnio silnym kośćcu; łokcie nie wykręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.

Kończyny tylne. W udzie muskularne, suche i żylaste; podudzie z dobrze ukątowanym stawem kolanowym. Stawy skokowe niskie i silne. Łapy owalne o silnych podeszwach, palce wysklepione i zwarte. Palce tylnych łap mniej wysklepione.

Ogon. Powinien być długi, sięgający końcem co najmniej do stawu skokowego, w stanie spokoju opuszczony, lecz przy końcu z lekką „fajką” skierowany ku górze. W czasie podniecenia może być noszony wesoło, lecz nie powyżej grzbietu.