CHART ROSYJSKI – Borzoj (PSOWAJA BARSAJA)

CHART ROSYJSKI – BORZOJ (PSOWAJA BARSAJA)

Wzorzec znowelizowany wpisany do rejestru FCI pod liczbą 193b.

Rasa ta zaliczana jest do grupy chartów wschodnich względnie azjatyckich. W Rosji po dziś dzień trzymana i hodowana jest przede wszystkim dla celów łowieckich do pogoni za zającami i lisami, a także i za wilkami na stepach. Tam też należałoby szukać odpowiednich okazów. W krajach Zachodniej Europy, Czechach na Węgrzech uczestniczą one w wyścigach za sztucznym zającem. Rasa ta powstała ze skrzyżowania dawnego charta rosyjskiego z chartami krymskimi i górskimi.

Wrażenie ogólne. Imponująca wielkość, bogata szata, piękne umaszczenie, wyrównanie w proporcjach, elegancja i harmonia sylwetki i. ruchów, co nadaje całości piętno niezaprzeczalnej szlachetności. Odznacza się on dystyngowanym spokojem i powściągliwością oraz pewnością siebie. W pościgu jest szybki i wytrwały. W walce może stać się niebezpiecznym przeciwnikiem, gdyż mimo pozorów jest on silnym, pierwotnym psem skorym do walki. W Rosji używa się go w łowiectwie; odznacza się doskonałym wzrokiem, dużą szybkością, szczególnie na krótkich dystansach i ciętością na drapieżniki.

Głowa. Oglądana zarówno z profilu jak i z góry — długa, wąska, sucha i delikatnie wyrzeźbiona, zwężająca się równomiernie do końca nosa. Jej długość i szerokość powinna być we właściwej proporcji do długości i smukłości kończyn. Długość kufy nieco większa od długości części mózgowiowej. Szczególnie charakterystyczna jest linia profilu grzbietu nosa i pokrywy czaszki, które wskutek braku krawędzi czołowej tworzą kąt bardzo rozwarty (prawie zbliżony do prostej.) na wysokości płaskich łuków nadocznych. Część mózgowiowa płaska, ku tyłowi lekko opadająca, o nieznacznych lukach jarzmowych, wąska. Guz potyliczny wyrazisty. Kufa silna, długa, wąska, sucha i nie głęboka. Grzbiet nosa lekko uwypuklony i prosty. Wargi cienkie, suche, przywierają ściśle do zębów i kraje ich są ciemno pigmentowane. Stosunkowo duża frontowa powierzchnia nosa jest wysunięta znacznie nad siekacze i bez względu na maść zawsze czarna. Uzębienie kompletne, zwarte, silne, ze zgryzem nożycowym lub kleszczowym. Na skutek długości szczęk zęby są daleko od siebie rozstawione. Oczy duże kształtu migdałowego z tęczówką możliwie ciemną (kasztanowobrązowa). Osadzone dość blisko siebie, nieco poza połową długości głowy. Wyraz łagodny, ale żywy. Powieki nieco skośnie ustawione i czarno pigmentowane. Uszy wysoko i daleko w tyle osadzone, względnie małe, cienkie i wąskie, zwężające się w szpic. W spokoju złożone do tyłu w kierunku szyi (płatki róży), przy czym szpice mogą leżeć blisko siebie. W podnieceniu wzniesione, przy czym spiczaste końce zwykle do przodu załamane.

Szyja. Długa, silnie umięśniona, z boków spłaszczona, górny kontur lekko wygięty, obficie uwłosiona, bez fałdów skórnych.

Tułów. Kłąb niezbyt wyrazisty. Klatka piersiowa stosunkowo długa i bardzo głęboka (sięga do łokcia), lecz stosunkowo wąska i płaska (żebra mało wysklepione). Przedpiersie nie wyraziste. Dolna linia klatki piersiowej tworzy łuk. Grzbiet tworzy płaski łuk, którego szczyt znajduje się na granicy klatki piersiowej z lędźwiami. U suki kontur łuku może być bardziej płaski. Odcinek piersiowy równy prawie odcinkowi lędźwiowemu. Cały grzbiet, szczególnie jednak partia lędźwiowa stosunkowo szeroka i bardzo muskularna. Brzuch bardzo silnie podciągnięty i słabo rozwinięty. Tył długi, szeroki i silnie umięśniony, tworząc przedłużenie grzbietu harmonijnie opada do tyłu. Guzy krzyżowe miednicy powinny mieć rozstaw na co najmniej dłoń (ok. 8 cm).

Kończyny przednie. Całość długa, sucha, muskularna i zarówno z przodu jak i z boku oglądana — prosta. Ukątowanie całości stosunkowo strome. Kąty stawu barkowego i łokciowego silnie rozwarte. Poszczególne człony, szczególnie podramię, znacznej długości. Długość przednich kończyn równa mniej więcej połowie wysokości w kłębie. Łopatki długie, wąskie, stosunkowo stromo ustawione, o suchej muskulaturze. Górna część łopatki na ogół nie wystaje nad wyrostkami kolczystymi kręgów piersiowych. Ramię długie, stosunkowo stromo ustawione z suchą muskulaturą. Łokcie skierowane do tyłu nie śmią zbytnio odstawać od tułowia, ale i nie. powinny zbytnio do niego przylegać. Podramię szczególnie długie i pionowo ustawione. Z przodu wąskie, z boku — z powodu suchego umięśnienia wydaje się szerokie, z tyłu ozdobione piórem. Nadgarstek silny i tylko nieco ukątowany. Śródręcze stosunkowo krótkie, nie powinno być całkiem pionowo ustawione. Łapy ustawione równolegle, wąskie, owalne, o palcach wysklepionych i zwartych, pazury i opuszki silne, dobrze pigmentowane.