DOG TYBETAŃSKI
Wzorzec wpisany do rejestru FCI pod liczbą 230 (28. VIII. 1967 r.)
Wielu autorów, starając się wyprowadzić obecne rasy psów od jakichś pradawnych przodków, sięga do rzeźb asyryjskich i sumerskich, i od ówczesnych molosów przechodzi do doga tybetańskiego. Z niego z kolei wyprowadza wiele, jeśli nie wszystkie rasy długowłosych olbrzymów. Ile w tym rzeczywistości, a ile fantastycznych przypuszczeń, nie ustali się chyba nigdy. Faktem jest, że w ubiegłym stuleciu i w pierwszym ćwierćwieczu obecnego, sporadycznie sprowadzane były one przez ogrody zoologiczne lub przez podróżników.
Psy te były dość różnego typu, a ponieważ ani w ich ojczyźnie nie ustalono wzorca, ani żaden kraj nie zaadoptował tej rasy, lukę tę starała się zapełnić FCI ogłaszając wzorzec. Praktycznie jednak psy te bardzo rzadko pojawiają się na wystawach, a wzorzec podaje się ze względu na częste powoływanie się na tę rasę jako na praojca wielu innych.
Wrażenie ogólne. Silny pies o ciężkim kośćcu. Pojętny i powściągliwy; dobry stróż. Wyraz twarzy poważny, lecz życzliwy.
Głowa. Szeroka, masywna. Pysk w typie mastiffa, lecz lżejszy od niego. Zgryz idealnie równy. Silne szczęki .Oczy brązowe, średniej wielkości. Uszy obwisłe, średnio długie, gładkie, kształtu sercowatego. Osadzone są na bokach głowy, w uwadze skierowane ku przodowi.
Szyja. Mocny, silny kark.
Tułów. Zwarty, lecz nie ciężki. Klatka piersiowa głęboka, lędźwie silne.
Kończyny przednie. Łopatki silne i dobrze osadzone. Kończyny proste o silnych stawach. Pióra.
Kończyny tylne. Stawy skokowe nisko osadzone, dobrze ukątowane. Duże portki na tyle. Łapy gładkie, szerokie, silne i zwarte.
Ogon. Wysoko osadzony, zawinięty nad grzbietem na bok, bardzo gruby i puszysty.
Szata. Długa, prosta o gęstym, ciężkim podszyciu.
Maść. Czarna podpalana i złota.
Wzrost. Wysokość w kłębie: pies 60—70 cm, suka 56—61 cm.
Chody. Ruchy wolne i stateczne.
