Kuvasz

KUVASZ

Wzorzec węgierski wpisany do rejestru FCI pod liczbą 54b.

Jest to pierwotny węgierski pies pasterski. Według jednych autorów — przyprowadzili go ze sobą pierwotni Węgrzy, według innych — Kumam (Połowcy — wędrowny, pasterski lud turecki, który napierany przez Mongołów schronił się w XIII wieku na terenach dzisiejszych Węgier).

Kuvasz jest podobny do komondora i ma równie imponujący wygląd. W dawniejszych czasach trzymano kuvasza obok komondora dla ochrony stad przed drapieżnikami. Później jednak jego funkcja ograniczyła się do pilnowania obejścia i do tego celu nadaje się obecnie.

Wrażenie ogólne. Pies dużego wzrostu. Sylwetka powabna, łącząca w sobie szlachetność budowy z siłą; proporcje harmonijne — pies ani wydłużony, ani krępy. Umięśnienie suche, kościec mocny, lecz nie gruby. Stawy suche. Klatka piersiowa głęboka. Kończyny regularnie ustawione. Sylwetka niewiele odbiegająca od kwadratu. Uzębienie masywne. Szata obfita, falująca, maści białej. Jest on wiernym i doskonałym stróżem, ale nie pieszczotliwym. Ma dobry węch. Używany był również do polowań na wilki i dziki. Jest nadzwyczaj śmiały i odważny.

Głowa. Najpowabniejszy element, łączący w sobie szlachetne rysy z siłą. Część mózgowiowa wydłużona, lecz nie spiczasta, w szczycie szeroka. Czoło długie, umiarkowanie wysklepione, z wyraźnie zaznaczoną podłużną bruzdą rozciągającą się na kufę. Łuki nadoczne miernie rozwinięte, krawędź czołowa umiarkowanie spadzista,, szeroka. Kufa graniasta, szeroka, długa i muskularna. Nos zwężający się, lecz nie ostro zakończony (przytępiony), czarny. Zęby dobrze rozwinięte, mocne, regularne, zgryz nożycowy. Wargi czarne przylegające ściśle do zębów, wystrzępione w kącikach. Oczy ukośne, kształtu migdałowego, barwy ciemnobrązowej. Spojrzenie często zdradza pewną dzikość. Krawędzie powiek są czarne i ściśle przylegające do oczu. Uszy osadzone w linii poziomej, załamane u nasady. W górnej części odchylają się od głowy, niżej przylegają do niej. W napięciu ucho wznosi się, lecz nie całkiem. Małżowina ma kształt przytępionej litery V.

Szyja. Średniej długości, raczej krótka, silnie umięśniona, bez podgardla, z poziomem tworzy kąt 25—30°. Kark krótki.

Tułów. Kłąb długi, wyraźnie górujący w linii grzbietu. Klatka piersiowa głęboka (zachodzi bardzo nisko), długa, lecz niezbyt szeroka, pośrodku występuje wypukłość utworzona przez mostek i silnie rozwinięte mięśnie. Grzbiet średnio długi, lędźwie krótkie. Zad lekko ścięty, silnie umięśniony, szeroki (obfite uwłosienie sprawia wrażenie przebudowanego). Brzuch w tyle zdecydowanie podciągnięty.

Kończyny przednie. Duża głębokość i niezbyt wielka szerokość klatki piersiowej sprzyja ukośnemu ustawieniu i długości łopatki. Łokcie nie podchodzą pod klatkę piersiową, lecz i nie odchylają się na boki. Od łokcia nogi są proste i ustawione pionowo. Pod-ramię długie, o suchej muskulaturze, mięśnie przechodzą od nadgarstka w suche i silne ścięgna. Pęcina tworzy z poziomem kąl 45° Kończyny przednie niezbyt szeroko rozstawione i proste.

Kończyny tylne. Ustawione prosto. Kąt między miednicą a udem 90°, między udem a podudziem 110—120°, między podudziem a stopą 130—140°. Udo i podudzie silnie umięśnione. Staw skokowy szeroki, długi, duży. Stęp pionowy. Śródstopie bardziej strome od śródręcza. Łapy o ściśle zwartych palcach, między którymi jest mało włosów. Podeszwy elastyczne, naprężone. Pazury dobrze rozwinięte, barwy szarołupkowej. Palce szczątkowe (wilcze pazury) jako niepożądane powinny być usunięte. Łapy tylne dłuższe niż przednie.