BULLTERIER

BULLTERIER

Wzorzec wpisany do rejestru FCI pod liczbą 11d (1972 r.)

Rasa ta pierwotnie była niewyrównana, a nazwą tą określano mieszańce uzyskiwane w wyniku krzyżowania teriera z buldogiem i używane do psich walk. Sport ten koncentrował się w najbardziej ponurych dzielnicach portowych, gdzie równie mało ceniono życie psa jak i człowieka. Tacy amatorzy nie zwracali uwagi na cechy zewnętrzne. Oczekiwali natomiast od swych pupilów siły i zręczności w walce z wrogiem czworo- czy dwunożnym. W drugiej połowie ubiegłego stulecia rasa ta została znacznie wyrównana przez dolew krwi białego teriera angielskiego. Można powiedzieć, że terier nadał bullterierowi wybitnie charakterystyczny wygląd w tej postaci, w jakiej go widzimy ostatnio. Oprócz buldoga i teriera wśród przodków obecnego bullteriera znajduje się ponoć także dalmatyńczyk.

Początkowo pies ten zyskał sobie popularność w niewielkim gronie osób, które szukały dobrego towarzysza, a zarazem ciętego obrońcy. Później, w miarę zdobywania coraz większej popularności, stawał się mniej agresywny, nie utraciwszy jednak nic ze swych cech dodatnich.. Obecnie słusznie nazywa się go nieustraszonym gladiatorem o zrównoważonym charakterze dżentelmena. Mimo to jednak należałoby ostrzec nowicjusza w psim sporcie, że bullterier jest wielkim indywidualistą o dość trudnym charakterze i wymaga wyjątkowo zdolnego i opanowanego przewodnika, jeśli nie ma dochodzić do sytuacji konfliktowych.

Z roku na rok wzrasta koło miłośników bullteriera. Mimo wzrostu popularności nie ucierpiał on jakościowo, jak to zdarzało się rasom, które nagle stawały się modne. Bullterier okazał się pożytecznym pomocnikiem myśliwych jako dzikarz. W roli tej odznacza się niezwykłą ciętością, a jako posokowiec świetnym węchem. Największą popularnością poza granicami Anglii cieszył się w Austrii, gdzie znalazł propagatora w osobie znanego kynologa, niedawno zmarłego Prof. dra E. Haucka. Wysokiej klasy bullteriery hodują również w Niemczech. Jedną z zalet jego wzorca jest, że nie wymaga, a co więcej — nie pozwala na żadne obcinanie uszu czy ogona, co również cenione powinno być przez amatorów, którym oszczędza to wielu kłopotów związanych z tymi zabiegami.

Wrażenie ogólne. Bullterier uchodzi za „gladiatora” wśród psów, musi być przeto silnie i harmonijnie zbudowany, muskularny, pełen ognia i odwagi, lecz zarazem o równym temperamencie i dającym się utrzymać w karności. Wyraz pyska śmiały, zdecydowany, inteligentny. Niezależnie od wzrostu — psy i suki winny mieć charakterystyczny wyraz zdradzający ich płeć.

Głowa. Długa, silna i głęboka, prostokątna przy końcu kufy, lecz nie grubo ciosana. Oglądana z przodu — jajowata, wypełniona pod oczami, bez zagłębień. Pokrywa czaszki płaska od ucha do ucha. Z profilu przebiega łagodnym łukiem ku dołowi od szczytu głowy do końca czarnego nosa, wygiętego ku dołowi. Nozdrza dobrze rozwinięte. Oczy powinny wydawać się wąskie, trójkątne, ukośnie i głęboko osadzone, czarne lub bardzo ciemne, o przenikliwym spojrzeniu (błysku). Uszy małe, cienkie i blisko siebie osadzone; przy prostym ustawieniu sztywno stoją. Żuchwa silna. Uzębienie zdrowe, czyste, silne, duże i zupełnie równe. Wymagany zgryz nożycowy. Wargi zwarte o brzegach przylegających.

Szyja. Bardzo muskularna, długa, wysklepiona, zwężająca się od łopatek do głowy, bez fałdów luźnej skóry.

Tułów. Zaokrąglony o dobrze wysklepionych żebrach. Klatka piersiowa szeroka, głęboka od kłębu do mostka, tak że mostek jest bliżej ziemi niż brzuch. Grzbiet krótki, lekko wy-sklepiony nad lędźwiami. Dolna linia wznosi się łagodnie łukowato od mostka do brzucha.

Kończyny przednie. Łopatki silne i muskularne, lecz niezbyt masywne. Kość łopatkowa szeroka, płaska i ściśle przylegająca do klatki piersiowej, wyraźnie ukośnie ustawiona. Przednie kończyny o jak najsilniejszych kościach okrągłych stanowią mocne oparcie dla psa, umiarkowanie długie i idealnie równoległe. Łokcie proste. Sródręcze silne i proste.

Kończyny tylne. Oglądane z tyłu ustawione równolegle. Uda i podudzie muskularne. Kolana i staw skokowy dobrze ukątowane, kości śródstopia krótkie i silne. Łapy krótkie i zwarte o wysklepionych palcach.

Ogon. Krótki, nisko osadzony, noszony w poziomie. Gruby u nasady, zwężający się ku cienkiemu końcowi.

Szata. Krótka, płaska i szorstka w dotyku, lśniąca.

Maść. U białych czysto biała. Pigmentacja skóry i plamy na głowie nie są wadami. U kolorowych maść zasadnicza powinna przeważać. Najwyżej cenione są pręgowane.

Wymiary ciała. Nie ma ograniczeń ani co do masy, ani co do wzrostu, lecz zawsze powinno pozostawać wrażenie maksymalnej masy przy danym wzroście. Wzorzec nie określa ani wzrostu, ani masy ciała, ale praktycznie biorąc, wymiary najlepszych okazów oscylują wokół 20 kg i 40—55 cm.

Chody. W ruchu pies zwarty, o swobodnym lekkim kroku, posuwistym i żwawym. Oglądane z przodu i z tyłu kończyny przednie i tylne poruszają się równolegle. Przednie kończyny mają daleki wykrok, tylne poruszają się swobodnie od stawu biodrowego poprzez kolana do stawu skokowego.

Wady. Każde odchylenie od podanych punktów jest wadą, którą powinno się oceniać w stosunku do stopnia jej nasilenia. Głuchota dyskwalifikuje.

Bullterier miniaturowy różni się od bullteriera tylko masą i wzrostem, które nie powinny przekraczać 35 cm i 8 kg.