CANAAN DOG

CANAAN DOG

Jest to rasa wyselekcjonowana z psów pariasów w Izraelu przez parę kynologów światowej sławy, drów Rudolfa i Rudolfinę Menzlów. Mimo że rasa ta raczej rzadko pojawia się na wystawach kontynentalnych, zasługuje na opis.

Nowa wersja wzorca wpisana do rejestru FCI pod liczbą 273 c (18. IX. 1974 r.)

Ogólne wrażenie. Pies średniego wzrostu, o dobrych proporcjach, przypomina w typie swojego dzikiego przodka. Charakter żywy, czujny, nieufny do obcych, o cechach obrończych, lecz nie agresywny. Czujny nie tylko wobec ludzi, lecz i wobec zwierząt. Nadzwyczajnie przywiązany i pojętny. Szczególną uwagę należy przywiązywać do szczegółów różniących budowę canaan doga od owczarka niemieckiego. Canaan dog jest wbudowany w kwadrat, ma krótką partię lędźwiową, smukły kark i nie jest nadmiernie ukątowany — jest ustawiony raczej prosto i ma krótki krok.

Głowa. O dobrych proporcjach i szlachetna, nie ciężka ani pogrubiona, lecz i nie charcio delikatna. Głowa ma kształt tępego klina średniej długości, lecz wydaje się szersza wskutek nisko osadzonych uszu. Odległość od punktu środkowego między oczami do guza potylicznego jest wyraźnie większa niż odległość między nasadami uszu, lecz z zachowaniem proporcji. Zapadlina podoczodołowa raczej nie występuje lub jest tylko słabo zaznaczona. Krawędź czołowa (stop) nieznaczna. Pokrywa czaszki ani wysklepiona, ani płaska Bruzda czołowa zaledwie zaznaczona. Kufa silna, umiarkowanej długości i szerokości, głębokość proporcjonalna. Stosunek długości pokrywy czaszki do kufy jak 1:1 — dopuszczalne odchylenie na korzyść długości kufy. Fafle ściśle przylegające i krótkie; u psów nieco silniejsze. Uszy krótkie, względnie szerokie, stojące, łagodnie zaokrąglone przy końcach, nisko osadzone i szeroko rozstawione. Uszy półstojące (takie jak u collie) dopuszczalne. Oczy nieco ukośne, kształtu migdałowego, im ciemniejsze tym lepiej, ciemna oprawa wymagana. Nos czarny pigment konieczny. Uzębięnie— pożądany zgryz cęgowy, lecz i nożycowy dopuszczalny. Uzębienie kompletne włącznie z przedtrzonowcami. Policzki silne i płaskie, u psów czasem ku przodowi kopulasto uwypuklone. Przodozgryz, tyłozgryz i braki w uzębieniu niedopuszczalne.

Szyja i kłąb. Szlachetne, proste, silne.

Kończyny. Przednie idealnie proste, nadgarstki silne. Łopatki dobrze ukątowane. Ukątowanie tylnych kończyn ok. 130°, krótka partia poniżej stawu skokowego, lekkie „pióra”.

Łapy kocie z twardymi opuszkami.

Ogon. Dobrze owłosiony (pióro), noszony na grzbiecie, dopuszczalny także sierpowaty.

Szata. Krótka lub średniej długości, prosta i twarda. Podszycie zależne od pory roku. Długa sierść niepożądana. Na kończynach i ogonie pióra. Grzywa pożądana u psów.

Maść. Piaskowa do czerwonobrązowej, biała lub czarna, z maską lub bez; jeśli maska występuje — pożądana symetryczna. Czarna maska dopuszczalna przy każdej maści. Znaczenie kończyn podobne jak u boston teriera występuje często. Maść szara, pręgowana i czarno podpalana lub trójkolorowa niedopuszczalna.

Chody. Zasadniczym chodem jest kłus, krótki, lecz bardzo szybki. Winien zdradzać ruchliwość i wytrzymałość.

Błędy. Oprócz niezgodności z wzorcem błędami są wszelkie odchylenia w budowie wskazujące na odstępstwo od sylwetki dobrze zbudowanego psa.

Pomijam zaliczonego do tej grupy fila brasileiro (FCI 225), bo jest on rzadko spotykany na kontynencie.