CHART IRLANDZKI (IRISH WOLFSHOUND)

CHART IRLANDZKI (IRISH WOLFSHOUND)

Wzorzec wpisany do rejestru FCI pod liczbą 160a (9. III. 1964 r.)

Wszystkie poprzednio opisane charty są przypuszczalnie pochodzenia południowego; ich przodkowie żyli w warunkach stepowych lub pustynnych.

W Anglii i Szkocji występują dwie rasy psów o podobnej sylwetce. Są one zresztą bardzo do siebie zbliżone, tak że należałoby przyjąć, iż obie te rasy są właściwie tylko odmianami tego samego typu charta północnego, lub że rasa irlandzka jest pochodną od szkockiej. Poza swą ojczyzną występują rzadko. Parę egzemplarzy jest w RFN i na terenie Beneluxu, a także w Polsce.

Chart irlandzki lub lepiej wilczarz irlandzki był z przeznaczenia psem gończym do szczucia wilków. Musiał on przeto być zarówno silny jak i szybki. Ta pierwotna rasa była właściwie w zaniku, lecz została odtworzona przez skrzyżowanie deerhounda, charta rosyjskiego i doga. Dziś jest on i w swojej ojczyźnie tylko psem reprezentacyjnym. Jest to największa spośród żyjących obecnie ras psów.

Wrażenie ogólne. Wilczarz irlandzki nie powinien być ciężki ani masywny jak dog, lecz masywniejszy niż szkocki deerhound, do którego zresztą w ogólnym wyglądzie ma być podobny. Jest rosły i okazały, bardzo muskularny, ale zgrabnie zbudowany. Ruchy ma lekkie i żywe.

Głowa. Wysoko noszona, długa, niezbyt szeroka, o czole nieznacznie wzniesionym; mało wyraźna bruzda czołowa. Pysk długi i umiarkowanie ostry. Oczy ciemne. Uszy małe i noszone jak u greyhounda.

Szyja. Wysoko noszona, raczej długa, bardzo silna i muskularna, znacznie wygięta, bez podgardla i fałdów skóry.

Tułów. Bardzo głęboka klatka piersiowa; szerokie przedpiersie. Grzbiet raczej długi niż krótki, lędźwie wysklepione. Brzuch silnie podciągnięty.

Kończyny przednie. Łopatki muskularne, poszerzające przód, skośnie osadzone. Łokcie nisko położone, nie odchylone na zewnątrz, ani do wewnątrz. Podramię muskularne, a cała noga silna i zupełnie prosta.

Kończyny tylne. Uda muskularne, podudzia długie i silne. Stawy skokowe prawidłowo zbudowane i nie wykręcone na boki. Łapy miernie duże i okrągłe, proste, nie odchylone na boki. Palce dobrze wysklepione i zwarte, pazury mocne, wygięte.

Ogon. Długi i lekko wygięty, umiarkowanie gruby, dobrze owłosiony.

Szata. Szorstka, twarda. Szczególnie szorstka i długa nad oczami oraz na brodzie.

Maść. Szara, pręgowana, czerwona, czarna, czysto biała, płowa i każdy kolor deerhounda.

Wymiary ciała. Wysokość w kłębie: psy 78 cm, suki 70 cm. Masa 40—54 kg. Wszelkie odchylenia w dół powodują dyskwalifikację. Celem hodowli jest osiągnięcie dużego wzrostu w kłębie i odpowiedniej długości tułowia. Pożądane jest zatem ustalenie wysokości w granicach 80—86 cm.

Wady. Głowa za lekka lub za ciężka; czoło zbyt wysklepione, uszy płaskie i zwisające. Szyja krótka, z obfitym podgardlem, pierś za wąska lub za szeroka. Grzbiet wklęsły lub całkiem prosty. Przednie nogi lub stawy skokowe związane. Stopy luźne. Ogon zakręcony. Tułów za krótki. Tył słabo umięśniony, postawa krowia. Nos i wargi inne niż czarne. Za jasne oczy.