DEERHOUND – Chart szkocki

DEERHOUND – Chart szkocki

Wzorzec wpisany do rejestru FCI pod liczbą 164a (9. III. 1964 r.)

Jest to rasa bardzo stara. Wywodzi się z czasów, gdy w łowach na grubego zwierza nie posługiwano się bronią palną, lecz włócznią, a myśliwi ścigali zwierzynę konno za chartami lub ogarami. „Deer” oznacza „jeleń”, a „hound” — pies, a więc deerhound to pies gończy służący do szczucia jelenia. Pies o podobnej sylwetce znajduje się na płaskorzeźbach przedstawiających Dianę na łowach oraz na starych obrazach przedstawiających sceny myśliwskie. Dziś oczywiście psy tej rasy stały się okazami amatorskiej hodowli.

Głowa. Długa, najszersza między uszami, zwężająca się łagodnie ku oczom, z kufą zwężającą się wyraźnie ku nosowi. W części mózgowiowej raczej płaska niż zaokrąglona, z nieznacznym wzniesieniem nad oczami, zupełnie bez krawędzi czołowej. Pokryta umiarkowanie długim włosem, bardziej miękka, niż na pozostałych częściach ciała. Kufa zaostrzona, z wargami poziomymi, zaopatrzona w wąsy z włosów raczej jedwabistych oraz w piękną brodę. Nos czarny (bywa też niebieski, u niektórych niebiesko-płowych okazów) i nieco garbaty. U psów jasno umaszczonych pożądana ciemna maska. Oczy ciemne, zwykle ciemnobrązowe lub orzechowe (niepożądane wyraźnie jasne), miernie wypukłe, o łagodnym spojrzeniu, gdy pies jest w odprężeniu, lecz ostrym, skierowanym w dal, gdy pies jest ożywiony. Krawędzie powiek czarne. Zęby równe. Uszy wysoko osadzone i w odprężeniu załamane do tyłu jak u charta angielskiego, w podnieceniu natomiast wzniesione nad głowę, jednakże załamanie pozostaje; niekiedy nawet są one półstojące (wadliwe są stojące) miękkie, gładkie, w dotyku aksamitne. Im mniejsze, tym lepiej. Często na uszach występuje włos jedwabisty, srebrzysty. Bez względu na ogólne umaszczenie psa uszy muszą być czarne lub ciemne.

Szyja. Długa, sucha i wydatna z bardzo silnym karkiem. Zbyt długa nie jest konieczna ani pożądana, gdyż pies nie musi zginać głowy przy biegu jak inne charty. Grzywa, którą powinien mieć każdy dobry okaz, optycznie zmniejsza długość szyi.

Tułów. Jak u większego charta, ale o silniejszym kośćcu. Klatka piersiowa raczej głęboka niż szeroka, lecz niezbyt ciasna i płaska. Lędźwie dobrze wysklepione i pochylone ku ogonowi. Niepożądany prosty grzbiet, utrudnia bowiem „bieg pod górę i jest bardzo nieładny.

Kończyny przednie. Proste, szerokie i płaskie, o silnym, szerokim przedramieniu i łokciu. Łopatki dość ukośne, daleko do tyłu zachodzące i niezbyt szeroko rozstawione.

Kończyny tylne. Zad spadzisty, jak najszerszy i jak najsilniejszy, biodra jak najszerzej rozstawione. Tylne nogi dobrze ukątowane w kolanach, długie w podudziu; staw skokowy szeroki i płaski. Łapy ściśle zwarte i wysklepione w palcach. Pazury mocne.

Ogon. Długi, dobrze owłosiony, gruby u nasady, zwężający się i sięgający prawie do 4 cm od ziemi. U psa stojącego w bezruchu opadający ku dołowi prosto lub z wygięciem, w podnieceniu wygięty, lecz nigdy nie ponad linię grzbietu. Włosy na górnej stronie grube i sztywne, na dolnej dłuższe, a przy końcu niewielkie frędzle nie stanowią wady. Niedopuszczalny ogon zakręcony.

Szata. Sierść na tułowiu, szyi i udach gruba i sztywna, długość 7,5 do 10 cm, na głowie, piersi i na brzuchu znacznie bardziej miękka. Dopuszczalne są lekkie frędzle na wewnętrznej stronie nóg przednich i tylnych, lecz nie powinny one być tak obfite jak pióra u collie. Deerhound ma być psem kosmatym, lecz nie przesadnie owłosionym. Wełnista szata wadliwa. Niektóre rody odznaczają się mieszaniną sierści jedwabistej z szorstką, co jest lepsze od wełnistej szaty, lecz najwłaściwsza sierść powinna być gruba, przylegająca, chropowata i szorstka.

Maść. Z zasady jednolita. Najbardziej łubiana jest niebiesko-szara, potem ciemno, i jasnoszara lub pręgowana (ciemniejsza zwykle bardziej pożądana), żółta, piaskowoczerwona i czerwonopłowa zwłaszcza z czarnymi znaczeniami (uszy i pysk). Biała niepożądana, lecz biała pierś i białe palce (trafiające się często u psów ciemno umaszczonych) nie stanowią zbyt dużych wad, ale im mniej bieli, tym lepiej. Bardzo wadliwa biała gwiazdka na czole lub biała „obroża” na szyi. Białe zakończenie ogona zdarza się w najlepszych liniach.

Wymiary ciała. Wysokość psa w kłębie nie mniejsza niż 75 cm, a suki 70 cm. Masa psa 34—42 kg, suki 26—32 kg.

Wady. Ciężkie uszy płasko zwisające przy głowie lub pokryte obfitym długim włosem. Ciężka, długa szata. Ogon zakręcony. Oczy jasne. Grzbiet prosty. Postawa krowia. Stawy skokowe słabe, kolana strome, łapy luźne, szata wełnista, łopatki ciężkie i strome, białe plamy.