NIEMIECKI TERIER MYŚLIWSKI (JAGDTERRIER)

NIEMIECKI TERIER MYŚLIWSKI (JAGDTERRIER)

Wzorzec wpisany do rejestru FCI pod liczbą 103c (22. VII. 1966 r.)

W ostatnich latach sprowadzone zostały przez koła łowieckie do kraju dość liczne okazy tej stosunkowo młodej rasy. Reklamowana przez Niemców, ma wielkie walory użytkowe, zwłaszcza w roli dzikarzy. Wśród przedstawicieli tej rasy spotyka się bardzo dużo ciętych, lecz i zbyt kąśliwych okazów. Rasa ta powinna pozostać tylko w rękach myśliwych.

Wrażenie ogólne. Niemiecki terier myśliwski jest uosobieniem czujności (napięcia), zdecydowania i odwagi. Służy w łowiectwie do pracy na- i podziemnej, jako głośny gończak w polu i na wodzie oraz posokowiec i aporter drobnej zwierzyny. Jego wzrost pozwala na trzymanie go w mieście i jako towarzysza w samochodzie. Wymaga dużo zajęcia w łowisku. Przy wrodzonej ciętości na szkodniki jest odporny na choroby. Nieufny wobec obcych.

Głowa. W części mózgowiowej płaska; między oczami zwęża się, przechodząc w kufę bez ostrej krawędzi czołowej. Kufa jest nieco krótsza niż część mózgowiowa głowy w odcinku między potylicą a krawędzią czołową. Pysk silny, z wyrazistymi policzkami. Żuchwa silna z wyrazistą brodą. Zęby mocne, schodzące się w zwarty zgryz nożycowy. Nos czarny, u okazów z brązową szatą brązowy. Oczy ciemne, małe, głęboko osadzone, z przylegającymi powiekami o wyrazistym spojrzeniu. Uszy kształtu litery V, wysoko osadzone, niezbyt małe, lekko przylegające do boków głowy.

Szyja. Silna, nie za długa, nieco pogrubiona przy łopatkach.

Tułów. Klatka piersiowa głęboka i wysklepiona. Grzbiet silny i prosty, niezbyt krótki. Lędźwie i zad umięśnione. Pies powinien w sylwetce być raczej prostokątny.

Kończyny przednie. Łopatka długa, ukośna. Nogi proste, dobrze umięśnione. Sródręcze łagodne ukątowane, kości raczej mocne niż delikatne.

Kończyny tylne. Uda długie, dobrze ukątowane i umięśnione. Staw skokowy nisko położony. Kościec silny. Łapy nie kocie, ustawione w kierunku biegu. Przednie szersze od tylnych, zwarte.

Ogon. Dobrze osadzony na długim zadzie, pożądany raczej poziomo noszony niż pionowo. Nie ponad grzbietem.

Szata. Gęsta, albo twarda i szorstka, albo elastyczna i gładka, lecz nie zbyt krótka.

Maść. Podstawowa barwa czarna, czarnoszara (mieszana) albo ciemno-brązowo-czerwona z żółtymi znakami na brwiach, masce, piersi, kończynach, łapach i pod ogonem. Dopuszczalna jasna lub ciemna maska oraz niewielkie białe plamy na piersiach i łapach.

Wzrost. Wysokość w kłębie do 40 cm.

Masa. Psów w kondycji roboczej 9—10 kg, suki 7,5—8,5 kg.

Wady. Brak przedtrzonowców, przodo- lub tyłozgryz. Nos jasny lub łaciaty. Ucho stojące, tulipanowe lub w kształcie płatka róży (załamane do tyłu). Sierść delikatna, krótka, wełnista albo rzadka lub brak jej na brzuchu. Kończyny przednie lub tylne zbyt strome. Grzbiet krótki. Ogon stromo zadarty. Ruchy sztywne.