NOWOFUNLANDCZYK

NOWOFUNLANDCZYK (TERRE NEUVE, WODOŁAZ)

Wzorzec angielski wpisany do rejestru FCI pod liczbą 50a (27. II. 1967 r.)

Jest to niewątpliwie stara rasa pierwotna. Słynna stała się dzięki Byronowi, który miał ulubionego psa tej rasy. W hrabstwie Nottingham w ogrodzie Byronów znajduje się słynne epitafium poświęcone temu psu przez poetę. Dalszą popularyzację rasa ta zawdzięcza portretom angielskiego malarza Edwina Landseera, od którego nazwiska pochodzi nazwa odmiany łaciatej.

Pierwotnie wodołazy służyły rybakom wysp nowofundlandzkich jako niezmordowani towarzysze przy aportowaniu z wody przedmiotów wyrzucanych przez morze, a także przy zarzucaniu sieci. Psy te słyną jako niestrudzeni pływacy i w tym charakterze mogłyby znaleźć zastosowanie w ratownictwie kąpieliskowym. Należy jednak pamiętać, że psy ratownicze powinny być odpowiednio szkolone, by w swej nadgorliwości nie uszkodziły holowanego kandydata na topielca. Dlatego też nowofunlandczyk, jako pies używany w ratownictwie wodnym, powinien być wyjątkowo łagodny i pojętny.

Wrażenie ogólne. Na pierwszy rzut oka powinien zdradzać siłę i dużą aktywność oraz poruszać się swobodnie. Chód lekko toczący nie jest wadą. Kościec bardzo masywny; nie powinien robić jednak wrażenia topornego, ciężkiego.

Głowa. Szeroka i masywna. Potylica rozwinięta. Krawędź czołowa tylko nieznacznie zaznaczona. Kufa krótka, wyraziście wykrojona i raczej graniastego kształtu, pokryta krótką delikatną sierścią. Oczy małe, ciemnobrązowe, raczej głęboko osadzone, rozstawione raczej szeroko. Powieki nie odsłaniające migotki. Uszy małe, przylegające obwisłymi płatami ściśle do głowy, pokryte krótkim włosem bez frędzli. Osadzone równo, daleko w tyle. Pysk miękki, zęby dobrze okryte wargami.

Szyja. Mocna, dobrze związana z tułowiem.

Tułów. Dobrze ożebrowany, z szerokim grzbietem i silnymi muskularnymi lędźwiami. Klatka piersiowa głęboka i dość szeroka, dobrze owłosiona; sierść jednak nie tworzy kryzy.

Kończyny przednie. Całkowicie proste, dobrze umięśnione. Łokcie przylegające, zachodzące nisko do dołu. Ozdobione piórem do samego dołu.

Kończyny tylne. Bardzo mocne, w akcji swobodne. Ozdobione są lekkim piórem. Łapy duże i dobrze ukształtowane.

Ogon. Umiarkowanie długi, sięgający nieco poniżej stawu skokowego; dość gruby i obficie owłosiony, ale nie w formie chorągwi. U psa odprężonego ogon zwisa do dołu z lekko wygiętym końcem, w chodzie wzniesiony, a u psa podnieconego wyprostowany i lekko wygięty przy końcu.

Szata. Płaska, gęsta, szorstka, z natury tłusta i nieprzemakalna. Bardzo elastyczna (zaczesana pod włos wraca do naturalnego położenia).

Maść. Czarna jak węgiel. Nieznaczne oznaki brązowe lub białe na piersi i palcach nie należą do wad. Okazy inaczej umaszczone dopuszczalne, lecz białe plamy niedopuszczalne.

Wymiary ciała. Przede wszystkim wymagana jest proporcjonalność budowy. Przeciętna wysokość w kłębie: pies 60 cm, suka 55 cm. Masa odpowiednio od 40 do 60 kg i od 44 do 48 kg.

Wady. Grzbiet słaby lub łękowaty, słabe lędźwie, postawa krowia. Obecność wilczych pazurów, łapy luźne lub wykręcone na zewnątrz. Ogon załamany lub zawinięty ponad grzbiet.

Odmiana łaciata (landseerowska). Została ona uznana za odrębną rasę i wpisana do rejestru FCI pod liczbą 226.

Różnice są nieistotne i sprowadzają się do nieco lżejszej budowy, innego umaszczenia (łaty), a także mniej zwartej szaty.

Wodołazy, jak zresztą wszystkie duże psy, wymagają w młodości bardzo intensywnego żywienia, dużo ruchu i suchych pomieszczeń. Rasę tę warto i w Polsce spopularyzować ze względu na długi pas wybrzeża morskiego oraz liczne jeziora.