PIES ESKIMOSKI

PIES ESKIMOSKI

Wzorzec kanadyjski wpisany do rejestru FCI pod liczbą 211 (25. VI. 1959 r.)

Jest on raczej rzadkim gościem na wystawach, lecz — podobnie jak inne psy pociągowe — zaczyna być popularny w sportowej kynologii europejskiej. W krajach Zachodniej Europy, a szczególnie w Szwajcarii, zapoczątkowano na polach lodowców alpejskich nowy sport — wyścigi psich zaprzęgów — na wzór znanych u nas tylko z powieści Londona.

Wrażenie ogólne. Pies o wyrazie wilczym, o spojrzeniu przenikliwym, ognistym, czasem wręcz pogardliwym, szczególnie gdy podnosi wargi (śmieje się). Stale czujny.

Szyja. Krótka, silna i bardzo muskularna.

Tułów. Grzbiet raczej długi i prosty, żebra dobrze wysklepione. Klatka piersiowa harmonijna głęboka i lekko podkasana.

Kończyny przednie. O silnym kośćcu i dobrym umięśnieniu. Proste i niezbyt długie, lecz elastyczne w stawach.

Kończyny tylne. Tył średniej długości, silny, bardzo muskularny, miernie ukątowany, zarówno uda jak i podudzie silnie rozwinięte .Łapy szerokie, długie i raczej płaskie, grube, dobrze chronione uwłosieniem między palcami. Pazury silne. Drobna, bardzo zwarta łapa jest niekorzystna na powierzchniach śnieżnych.

Ogon. Szeroki i bardzo owłosiony, noszony zakręcony na grzbiecie.

Szata. Obfite uwłosienie tworzy okrywę z włosa o długości 5—15 cm. Odmiana długowłosa ma futro najeżone o włosie 12— 20 cm. Obie odmiany mają podszycie wełniste i gęste.

Maść. Bez znaczenia.

Masa ciała. Pies 30—50 kg, suka 25—40 kg. Przy równych walorach silniejszy pies jest wyżej oceniany.