SZPICE
Wzorzec wpisany do rejestru FCI pod liczbą 97 27. XI. 1967 r.)
Szpice uchodzą za najstarszą rasę psa domowego. Przemawia za tym poza śladami wykopaliskowymi duże wyrównanie ich typu. W Mezopotamii w wykopaliskach z okresu kultury sumeryjskiej (w końcu IV i III tysiąclecia p.n.e.) odnaleziono pieczęć z podobizną psa typu szpica wilczastego, stosunkowo wysokonożnego, o spiczastych uszach i kufie oraz ogonie zakręconym na grzbiecie. Badania wskazują, że były to psy od tysiącleci używane przede wszystkim jako towarzysze ludzkich osiedli; nie wykorzystywano ich natomiast do służby pasterskiej ani — poza sporadycznymi wypadkami — do celów łowieckich. Dawniej w Azji służyły też jako zwierzęta futerkowo-rzeźne.
Szpice mają niezwykle czuły słuch, lecz przy tym są często hałaśliwe, czasami napastliwe i trudne do prowadzenia. Przydatność ich do tresury jest raczej średnia. Nie stanowi to jednak dowodu wrodzonego braku inteligencji. Przeciwnie, są one bystre i spostrzegawcze, lecz przy tym samowolne, można by powiedzieć — o wybujałym indywidualizmie, przez co nie dość łatwo poddają się przewodnictwu człowieka, z którym od prawieków tylko współżyły, lecz nie współpracowały.
Jako stróże szpice są wprost niezrównane, zwłaszcza w osiedlach rzadko zabudowanych. Nie mają one skłonności do kłusownictwa ani nawet do włóczęgi; trzymają się zazwyczaj blisko domu. Szczególną zaletą psów tej rasy jest odporność na trudy i choroby, co zapewne zawdzięczają temu, że od pokoleń jako Stróże podwórzy czy barek rybackich przeszły surową selekcję.
W Danii, Holandii i Niemczech szpice (Keeshond, kayshond) z zamiłowaniem były trzymane przez właścicieli lub załogi statków i barek, gdzie pełniły rolę stróżów i „szczurołapów”. W Anglii szpic uchodzi za psa holenderskiego albo duńskiego. W Niemczech uważają go za niemieckiego, lecz nawet przez dawnych autorów niemieckich nazywany był pomorskim; tak też nazywają go Francuzi. W rzeczywistości rasa ta występuje na całym kontynencie euroazjatyckim, częściej na północy, ale i we Włoszech popularny jest na wsiach.
Szpic niemiecki, potomek psa epoki kamiennej — psa torfowego, Canis familiaris palustris Rütimeyer i późniejszego szpica z osiedli na palach, wyhodowany był przez doświadczonych hodowców świadomie zdążających do celu, znających prawa dziedziczenia, uszlachetniony przez selekcję w czystości rasy.
Wśród szpiców rozróżnia się dwie odmiany: dużą i małą.
Wrażenie ogólne. Szpice mają piękną szatę, sterczącą dzięki obfitemu podszyciu, oraz obfity, grzywiasty kołnierz na szyi. Głowa przypominająca lisią z żywymi, mądrymi oczami, o spiczastych, małych, blisko siebie ustawionych uszach. Zadzierzyście nad grzbietem zawinięty, puszysty ogon nadaje szpicowi właściwy dla tej rasy charakterystyczny wygląd zuchwałej pewności siebie. Jego nieufność do wszystkiego co obce, połączona z nieprzekupną wiernością, zupełny brak skłonności do włóczęgostwa i kłusownictwa w parze z przysłowiową czujnością czynią zeń — jak z żadnego innego psa — faworyta przywiązanego do domu i obejścia.
Głowa. Średniej wielkości, oglądana z góry — wydaje się najszersza u szczytu; ku wierzchołkowi nosa zwęża się klinowato, oglądana z boku — ma mierną krawędź czołową. Kufa nie za długa, w odpowiedniej proporcji do mózgowiowej części głowy. Nos okrągły, mały, pożądany z nieznacznym garbem, barwy czarnej lub (u odmiany brązowej) ciemnobrązowej. Wargi nie obwisłe i bez fałd w kącikach, u białych szpiców czarne (tak jak powieki). Uszy małe, osadzone wysoko (blisko siebie — im bliżej, tym lepiej), zaostrzone w trójkąt, prosto i sztywno noszone. Oczy średniej wielkości, podłużne, nieco ukośnie osadzone, ciemne.
Szyja. Szyja średniej długości.
Tułów. Grzbiet bardzo krótki, zupełnie prosty, z przodu wyższy niż z tyłu. Klatka piersiowa wysklepiona, z przodu głęboka. Brzuch miernie podciągnięty.
Kończyny. W porównaniu z tułowiem — średniej długości; krępe i zupełnie proste. Tylne w stawie skokowym mało ukątowane. Łapy możliwie małe, okrąglawe, z wysklepionymi palcami (kocie). Wilcze pazury należy usuwać 2—4 dni po urodzeniu.
