TERIER TYBETAŃSKI

TERIER TYBETAŃSKI

Wzorzec wpisany do rejestru FCI pod liczbą 209 (3. XI. 1964 r.)

Jest on terierem tylko z nazwy, nie wiadomo dlaczego nadanej mu przez Anglików. Jest to prymitywny stróż obejścia. Przypomina żywo naszego owczarka nizinnego lub pumi, jeśli nie weźmie się pod uwagę jego wysoko noszonego ogona.

Wrażenie ogólne. Pies średniego wzrostu, w ogólnych zarysach podobny do pomniejszonego staroangielskiego owczarka. Żywy, inteligentny i cięty na szkodniki, ale nie skłonny do bójki. Nieufny wobec ludzi obcych.

Głowa. Część mózgowiowa średniej długości, nie szeroka ani gruba, zwężająca się stopniowo od uszu ku oczom.-Nie wysklepiona, lecz i niecałkowicie płaska między uszami. Kości jarzmowe zaokrąglone, ale nie wystające. Krawędź czołowa zaznaczona lekko, nie przesadnie. Głowa dobrze okryta długim włosem opadającym na oczy. Na żuchwie mała broda. Pysk z przodu wyraźnie zaokrąglony, pożądany równy, ale nieznaczny przodozgryz nie jest wadą. Odległość od oka do końca nosa równa odległości od oka do nasady głowy. Grzbiet pyska nie masywny ani szeroki. Nos czarny. Oczy szeroko rozstawione, duże, ciemne, nie wypukłe i nie wklęsłe. Powieki ciemne. Uszy zwisające niezbyt ściśle przy głowie, kształtu litery V, nie za szerokie, obficie owłosione.

Tułów. Zwarty i silny. Długość od kłębu do nasady ogona równa wysokości w kłębie. Zebra dobrze wysklepione. Lędźwie lekko wysklepione.

Kończyny przednie. Proste i obficie owłosione.

Kończyny tylne. Obficie owłosione. Kolana nisko położone. Łapy duże, okrągłe, obficie owłosione; włosy wciskają się między palce i piętki. Pies powinien stać mocno na piętkach.

Ogon. Średniej długości, dość wysoko osadzony i wesoło zakręcony nad grzbietem. Często przy końcu załamany.

Szata. Składa się z delikatnego, wełnistego podszycia oraz obfitej, delikatnej (ale nie jedwabistej lub wełnistej), prostej albo falistej pokrywy.

Maść. Biała, żółta, kremowa, szara lub przydymiona, czarna, łaciata lub trójbarwna.

Wzrost. Wysokość w kłębie: pies 35—40 cm, suka nieco

mniej.

Wady. Znaczny przodozgryz lub tyłozgryz, nieprawidłowa szpiczasta kufa, maść czekoladowa.

Wszystkie te rasy — szczególnie dwie pierwsze — stanowią na zachodzie silną konkurencję dla pekińczyka dzięki temu, że mając posuwiste chody bardziej są odpowiednie dla turystek.

Zarówno spaniel tybetański jak lhasa apso, shi-tsu oraz terier tybetański nie wymagają żadnych szczególnych starań poza dbałością o szatę i zapewnieniem im dostatecznego ruchu.