TERIER WALIJSKI (WELSH TERRIER)
Wzorzec wpisany do rejestru FCI pod liczbą 78a (1964 r.)
Terier walijski jest bliskim krewnym foksteriera szorstkowłosego; różni się od niego w zasadzie tylko maścią; jest także szorstkowłosy, lecz o umaszczeniu czarnym podpalanym lub szarym i o nieco mniej obfitej szacie. Terier walijski jest spokojniejszy i mniej awanturniczy, lecz w pracy uważany za równie wartościowego jak szorstkowłosy foksterier.
Wrażenie ogólne. Ma wesołe i żywe usposobienie; rzadko bywa nieśmiały. Szybko przywiązujący się i łatwy do prowadzenia, jest wyjątkowo praktycznym towarzyszem w warunkach miejskich, gdyż jego wielkość pozwala mu przystosować się do ograniczonej powierzchni mieszkalnej, a ciemne, „mniej brudzące się” włosy są praktyczniejsze w pielęgnowaniu niż jasne. Jest nieustraszony, lecz bynajmniej nie ma skłonności do bójek, jakkolwiek potrafi dotrzymać placu na polu walki, gdy zajdzie tego potrzeba. Teriery walijskie mają mocną konstytucję i odznaczają się dużą odpornością na surowe warunki. Jako psy myśliwskie nie ustępują innym terierom ani w polowaniu na wszelką zwierzynę, ani w zwalczaniu szkodników łowiskowych; powszechnie uznane są za doskonałe przy polowaniu na wodzie.
Głowa. W części mózgowiowej płaska i raczej szersza między uszami niż u foksteriera szorstkowłosego. Żuchwa silna, wyraźnie wykrojona, raczej głęboka i nadająca głowie charakter bardziej samczy, niż u foksteriera. Krawędź czołowa niezbyt wyrazista. Nos o grzbiecie dość długim, czarny. Oczy małe, głęboko osadzone, ciemne, wyraziste, o śmiałym spojrzeniu. Uszy kształtu litery V, małe, nie za cienkie, dość wysoko osadzone, skierowane małżowinami ku przodowi, ściśle przylegające do boków głowy. „Rozcięcie” pyska równe. Zęby mocne.
Szyja. Umiarkowanej długości i grubości, lekko wygięta i przechodząca zgrabnie w kłąb.
Tułów. Klatka piersiowa głęboka, umiarkowanie szeroka, dobrze ożebrowana. Grzbiet krótki, lędźwie dobrze umięśnione.
Kończyny przednie. Proste i muskularne, o mocnej kości oraz prostym i mocnym śródręczu. Łokcie długie, ukośne i zachodzące daleko ku tyłowi.
Kończyny tylne. Oglądane z tyłu silne, o udach muskularnych, dość długich. Stawy skokowe dobrze ukątowane, nisko położone, o mocnym kośćcu. Łapy małe, okrągłe, tzw. kocie.
Ogon. Dobrze osadzony, lecz niezbyt wysoko noszony.
Szata. Szorstka, twarda, bardzo zwarta, obfita, z podszyciem.
Maść. Czarna podpalana (najbardziej pożądana) albo czarno-szara, bez czarnych kresek na palcach.
Wymiary ciała. Wysokość w kłębie do 38 cm, masa w kondycji roboczej 9—9,5 kg.
Wady. Nos jasny, czerwony lub nakrapiany. Uszy stojące, tulipanowe lub załamane ku tyłowi. Czerń zachodząca znacznie poniżej kolan. Oczy okrągłe i wypukłe.
